Zrekonstruowanie sztandaru
3. Pułku Strzelców Wielkopolskich

Stowarzyszenie Grupa Rekonstrukcji Historycznej "3 Bastion Grolman" prowadzi działalność o charakterze patriotycznym, edukacyjnym i rekonstrukcyjnym. Realizując cele statutowe podejmuje liczne działania, których nadrzędnym celem jest upowszechnianie wiedzy na temat Powstania Wielkopolskiego 1918-1919 oraz utworzonych w jego następstwie Wojsk Wielkopolskich.

Działania SGRH "3 Bastion Grolman" znalazły uznanie w oczach licznych partnerów,
a szczególnie samorządów, które doceniając naszą prace i wysiłki wspierają podjęte przez nas zamierzenia i realizowane cele.  Stowarzyszenie należy również do grona laureatów nagrody "Dobosz Powstania Wielkopolskiego 1918-1919" przyznawanej za szczególne zaangażowanie w umacnianie i propagowanie pamięci o zwycięskim zrywie niepodległościowym Wielkopolan.   

Szczególnie bliskie sercom członków "Grolmana" są historia i dokonania 3 Pułku Strzelców Wielkopolskich (późniejszego 57 Pułku Piechoty), który w czasie wojny Polsko Bolszewickiej 1919-1921 chwalebnie zapisał się na kartach dziejów polskiego oręża.

Pojawiające się w następstwie dotychczasowej działalności opinie i uwagi, wyrażające głębokie poparcie dla podejmowanych starań skłoniły członków SGRH "3 Bastion Grolman"  do podjęcia inicjatywy, której efektem jest zrekonstruowanie pocztu sztandarowego 3 Pułku Strzelców Wielkopolskich. Jego brak powodował, że w wielu podniosłych momentach odczuwany był niedosyt z faktu niemożliwości oddania pełnych honorów bohaterskim żołnierzom, synom wielkopolskiej ziemi.

Przyjęte postanowienie nie należało do łatwych z racji niewielkiej liczby dostępnych materiałów opisujących i ukazujących utracony przed kilkudziesięciu laty sztandar. Niemniej jednak zgromadzone źródła i silna determinacja pozwoliły na jego zrekonstruowanie.
Zgodnie z odwieczną polską tradycją, to właśnie sztandar był elementem, który stanowił spoiwo łączące żołnierską brać. Od momentu jego nadania jednostka zaczynała być częścią historii Polski i Polskiego Wojska.

Możemy znaleźć mnóstwo przykładów na to, iż chorągiew i sztandar były tymi symbolami, za które żołnierz gotowy był zapłacić najwyższą cenę. Ich utrata równała się klęsce i hańbie oddziału. Na sztandarach pojawiały się hasła mające wyrażać najważniejsze dla żołnierzy wartości: "Miłość ojczyzny naszym prawem", "Śmierć albo życie zaszczytne", "Za wolność naszą i waszą", "Bóg, Honor, Ojczyzna".
Do chlubnych tradycji polskiego oręża przeszły znaki i proporce husarskie. W ich szumie rodziła się legenda polskiej jazdy: Kircholm, Chocim, Wiedeń. Pod biało czerwonym proporcem polski rycerz wyznaczał szlaki zwycięstwa dając przykłady honoru, męstwa i sławy żołnierskiej.
W latach rozbiorów i utraty wolności barwy narodowe były zabronione jako symbol buntu. Pomimo prześladowań zawsze jednak otoczone były szacunkiem i nigdy nie utraciły swego znaczenia. Znajdywały się na sztandarach oddziałów powstańczych, a odchodzący na tułaczkę żołnierze zabierali je ze sobą, aby kultywować tradycje polskości.

Sztandar z Białym Orłem będący symbolem walki w okresie niewoli, w czasach
I wojny światowej stał się zwiastunem wolności. Barwy te przyjęły oddziały organizowane we Francji, Włoszech, Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. Powstańcy Wielkopolscy, a później żołnierze Wojsk Wielkopolskich naszywali pionowe biało-czerwone wstążki. Na polskie wojsko, napisy i flagi patrzono z poczuciem dumy, wzruszenia i radości.